Gradonačelnik koji se sa građanima najmanje sretao u svom kabinetu, a najviše na ulici

Legendarni gradonačelnik Beograda i veliki vizionar koga su Beograđani voleli preminuo je na današnji dan 1986. godine u Zemunu.

Reč je o Branku Pešiću, koji je nosio titulu prvog čoveka prestonice skoro čitavu deceniju i koji je po mnogo čemu zadužio Beograd i Beograđane.

Terazijski tunel, Mostarska petlja, Gazela, uređenje Ade Ciganlije, „Pinki“, „Olimp“, Muzej savremene umetnosti, radio-stanica Studio B, zatim BITEF i FEST, možda nikada ne bi ni postojali da nije bilo Branka Pešića, čoveka koji je sa velikom strašću radio svoj posao i svaki dan se borio da njegov grad dobije više.

Dok je bio prvi čovek prestonice urađeno je mnogo toga, a na kraju drugog mandata uspešno je završena i izgradnja Palate „Beograđanka“. Zatim je započeta izgradnja zapadne i istočne kapije Beograda, a u to vreme rodile su se i ideje koje se danas, više od 40 godina kasnije, polako realizuju.

Reč je o planovima koji podrazumevaju spuštanje grada na reke (Beograd na vodi), kao i izgradnju železničkog čvora (Prokopa) i metroa.

Pešićevi savremenici isticali su da je radio danonoćno, kao i da je usred noći znao da pozove telefonom direktore ili zaposlene ako bi se desilo da nestane struje ili ako ne rade ulične sijalice tamo kuda je prošao.

Sa građanima se najmanje sretao u svom kabinetu, a najviše na ulici, stadionu, gradilištu… U papučama bi dolazio do komšija i pokušavao da reši problem skupštine stanara.

Novinska arhiva svedoči da je viđen i kako vatrogascima, dok gase požar, drži merdevine, a građanima „gura autobus“.

Nosilac Partizanske spomenice

Rođen je 1. oktobra 1922. godine u Zemunu, a nakon završetka osnovne škole i gimnazije u Zemunu, studirao je pravo na Beogradskom univerzitetu.

Posle Aprilskog rata 1941. godine i okupacije tadašnje Kraljevine Jugoslavije, napustio je studije da bi učestvovao u Narodnooslobodilačkoj borbi. U početku je učestvovao u organizaciji sabotaža i diverzija u rodnom Zemunu, a potom pristupio partizanima i borio se na frontu u Bosni kao politički komesar bataljona, komande mesta i komande vojnog područja.

Posle rata, Branko završava Višu političku školu i obavlja razne državno-političke dužnosti.

Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i drugih jugoslovenskih odlikovanja, među kojima je Orden junaka socijalističkog rada.